Książka jest próbą zdefiniowania i zbadania genezy technik stosowanych we współczesnej muzyce jazzowej. Cała praca podzielona jest na dwa główne rozdziały. Pierwszy z nich przedstawia (zdaniem autora) trzech wybitnych mistrzów gatunku, którzy bez wątpienia wywarli niebagatelny wpływ na obraz dzisiejszej muzyki jazzowej. Pierwszym z nich jest Nicolas Slonimsky i jego koncepcja skalowa. Koncepcja ta polega na równym podziale oktaw, a poprzez wypełnienie dźwięków docelowych uzyskujemy skale symetryczne. Drugim artystą jest John Coltrane i jego koncepcja harmoniczna. Wiemy dzisiaj, że Coltrane oparł swoją muzykę na koncepcji Nicolas'a Slonimsky'ego dzieląc oktawę na trzy równe części i traktując każdy powstały dźwięk jako nowe centrum tonalne. Przez dodanie dominant do każdej nowej tonacji otrzymamy tzw. "Cykl Coltrane'nowski", który do dzisiaj jest wielkim wyzwaniem dla każdego muzyka jazzowego. Trzecim artystą jest David Liebman, który jest kontynuatorem koncepcji Nicolas'a Slonimsky'ego i John'a Coltrane'a. Głównym tematem, który został poddany szczegółowej analizie jest Superimpozycja. Koncepcja ta polega na nakładaniu na siebie kilku akordów lub skal po to, by stworzyć nowe wyrafinowane współbrzmienia. Drugi rozdział jest zintegrowany z płytą CD dołączoną do pracy i zawiera transkrypcje czterech improwizacji wykonanych przez autora pracy. Pierwsze solo pochodzi z utworu "Both Sides", drugie ze "Steppenwolves", trzecie z "Lost Boys", i ostatnie ze "Sleeping Camel". Każda transkrypcja została poddana bardzo szczegółowej analizie z uwzględnieniem technik opisanych w rozdziale pierwszym. Warto zwrócić uwagę na podrozdział "Założenia wstępne dotyczące analizy transkrypcji", w których autor wypunktował najistotniejsze parametry badawcze niezbędne do właściwej interpretacji wyimprowizowanych solówek.