Wszystkie kompozycje mają tu swe światowe premiery fonograficzne (utwór Hexachord 1 Romana Haubenstocka - Ramatiego - pierwsze nagranie wersji solowej). Ujęcie w podwójnej perspektywie problematyki wskazanej w temacie odzwierciedlone jest w podziale tekstu na dwa główne rozdziały osnute wokół odmiennych zagadnień. W rozdziale "Twórczość kompozytorów polskich na gitarę solo po 1945 roku" autor przedstawia ten dorobek na tle historycznym, ukazującym pozycję gitary w rodzimej kulturze muzycznej od XIX wieku, oraz w kontekście włączania gitary do muzyki orkiestrowej, kameralnej oraz zastosowania jej jako instrumentu solowego w formie koncertu z orkiestrą przez polskich twórców lat powojennych. Literatura przeznaczona na gitarę solo scharakteryzowana jest głównie w odniesieniu do chronologii jej powstania, jako jedynego czynnika obiektywnie systematyzującego bogatą i różnorodną stylistycznie spuściznę. Porządek taki pozwala również na ukazanie pewnych okoliczności i procesów (znaczenie konkursów kompozytorskich, wzrastająca rola kompozytorów-gitarzystów), istotnie wpływających na oblicze solowej muzyki gitarowej w kolejnych dekadach omawianego okresu. W rozdziale "Zagadnienia artystyczno-wykonawcze na przykładzie wybranych utworów" autor omawia siedem zarejestrowanych na płycie CD kompozycji: Thema con variazione Jana Edmunda Jurkowskiego, 5 Impromptus Piotra Mossa, Hexachord 1 Romana Haubenstocka - Ramatiego, Canzonetta i Oberek No. 3 Witolda Szalonka, Sonata Andrzeja Krzanowskiego, Recytatyw i Aria Marka Nosala. Autor ukazuje genezę ich powstania, poddaje analizie ich formę i narrację oraz wskazuje najbardziej dla każdej z nich charakterystyczne elementy, które wpływają na użycie określonych środków wykonawczych i technicznych. Treść podrozdziałów zawiera także szereg informacji i dotyka różnorodnych aspektów, które w przekonaniu autora mogą stanowić istotne źródło inspiracji dla wykonawcy i pogłębić interpretację danej partytury.