Kultura europejska, w tym muzyka, od swoich początków jest niezwykle mocno związana z duchowością. Zachodnia historia muzyki od swojego zarania stała się historią muzyki religijnej, od chorału gregoriańskiego wtopiona wielowymiarowo w sferę sacrum. Owo przenikanie, które dokonuje się na przestrzeni wieków i dziedzin sztuk, nie jest jednak jednolite i jednoznaczne. W sztukach przedstawiających związanych z obrazem, słowem w muzyce wokalnej, twórca naznacza dzieło piętnem zewnętrznej, rytualnej sakralności. Odbiorca a priori wie, z jakiego typu dziełem będzie miał do czynienia. Inaczej jest natomiast w dziełach pozbawionych tego elementu. To do odbiorcy będzie należało odczytanie, odnalezienie, albo wręcz wpisanie sacrum w przestrzeń sztuki.
Muzyka religijna i funkcjonowanie sfery sacrum w twórczości Jana Wincentego Hawela zostało wpisane w kontekst zarówno etosu śląskiego, jak i twórczości wybranych kompozytorów śląskich swojego pokolenia. W monografii została ukazana indywidualność warsztatu i poetyki kompozytora w odniesieniu do twórczości m.in. Edwarda Bogusławskiego, Henryka Mikołaja Góreckiego, Wojciecha Kilara i Józefa Świdra. Zostały przywołane charakterystyczne cechy specyficznie muzyczne w ich dziełach oraz odrębne i jednostkowe, by zbliżyć się do rozpoznania sposobu pojmowania sacrum przez kompozytorów współczesnych J. W. Hawelowi. Kompozytor, jak każdy artysta, bazując na sobie właściwym tworzywie, przedstawia rzeczywistość, z której wyrasta, w której żyje, pozostawiając na niej niezatarte piętno własnej indywidualności. Celem nadrzędnym poszukiwań stała się identyfikacja zależności między sztuką dźwięków a idiomem muzycznej sakralności, odkrycie sposobu funkcjonowania tekstu literackiego w kontekście znaczeń muzycznych, określenia muzycznej sfery religijnej kompozytora.
