Praca jest próbą ukazania szerokiego spektrum zagadnień muzycznych i pozamuzycznych, związanych ze sztuką wykonawczą - twórczą i odtwórczą. Nowa rola pianisty i fortepianu w przestrzeni symfonicznej XX wieku wiąże się z zagadnieniem fortepianu symfonicznego a także fortepianu, który z początkiem tego wieku stał jednym z instrumentów orkiestry. Paleta brzmieniowa orkiestry symfonicznej kompozytorów działających przed stu laty przedstawiona jest w pracy na reprezentatywnym przykładzie dwóch dzieł Igora Strawińskiego - Pietruszki i Święta wiosny - i została zredukowana przez autora niniejszej pracy do brzmienia dwóch fortepianów i zespołu instrumentów perkusyjnych. Jest to próba przeniesienia esencji brzmieniowej orkiestry symfonicznej na kameralne możliwości eksperymentalnie ukonstytuowanego kwartetu muzyków. Projekt ukształtował się w ten sposób, że dwa fortepiany są konfrontowane z zespołem instrumentów perkusyjnych. Praca składa się z nagrania CD (które zawiera interpretację utworów Igora Strawińskiego we własnej aranżacji) oraz opisu tego nagrania. Temat przedstawiony jest na tle zagadnień synestezji i szeroko pojętej sztuki gestu, ujętej w kontekście antropologii, psychologii, dyrygentury, choreografii tańca, techniki gry na instrumentach perkusyjnych i klawiszowych. Zawiera ona szczegółową analizę utworów Igora Strawińskiego, która uzasadnia prezentowaną w nagraniu CD ich interpretację, opierającą się na historii sztuki transkrypcji i aranżacji oraz praktykach instrumentacyjnych Igora Strawińskiego i Beli Bartóka. Inspiracją dla kierunku poszukiwań artystycznych, jaki obrał autor, stała się analiza Święta wiosny dokonana przez Oliviera Messiaena. Spojrzenie na sztukę jest tu przedstawione w dwóch wymiarach - jako skrzyżowanie horyzontalnego "życia" (teraźniejszości - narracji - rytmu) z wertykalnym "rytuałem" (znaczeniem istnienia - filozofią - harmoniką). Następuje propozycja wykorzystania praktyk parateatralnych w doskonaleniu warsztatu pianisty. Jest to próba holistycznego spojrzenia na sztukę wykonawczą. Pracę uzupełnia galeria utworów symfonicznych, zawierających partie fortepianu i celesty. Takie szerokie podejście do domeny wykonawczej daje pianiście możliwość spojrzenia z dystansu na następującą relację: mikrokosmos fortepianu - makrokosmos orkiestry.