Monografia jest próbą holistycznego spojrzenia na fascynującą relację dziecko - sztuka z perspektywy historycznej, socjologicznej, estetycznej, kulturowej i pedagogicznej. Tytuł rozprawy - Dziecko w ogrodzie sztuk - oparty na alegorycznym obrazie ogrodu, wyraża przekonanie o symultanicznym i niejednorodnym kontakcie dziecka ze sztuką. Książka ujawnia dążenie autorki do takiego rozumienia "ogrodu", by ukazywał dziecko w sztuce i sztukę dziecka w kolejnych układach problemowych, w zależności od ujęcia teoretycznego właściwego badaniu poszczególnych dyscyplin sztuki. Trzy perspektywy analityczne (tematyczna, kreacyjna i komunikacyjna) odpowiadają pozycji dziecka wobec sztuki: jako jej tematu, twórcy, nadawcy i odbiorcy. Mimo że perspektywa muzykologiczna jest w tej pracy uprzywilejowana, to zawsze jako wspólny element estetycznych doświadczeń dziecka, które wynikają z naturalnej różnorodności dziecięcego kreowania i percepcji każdej ze sztuk. Dążeniem autorki jest również uświadomienie sobie i czytelnikom powiązań pomiędzy kulturą ponowoczesną, a zanikaniem tradycyjnych form inkulturacji i zmieniającymi się sposobami bycia dziecka wobec sztuki. Także możliwie najpełniejsze zachowanie bogactwa "sztuki dziecka" i "sztuki dla dzieci", sztuki odpowiadającej powikłanej materii życia, złożonemu obrazowi świata.