Książka Bohdana Pocieja, wytrawnego znawcy muzyki Henryka Mikołaja Góreckiego, jest komplementarnym dopełnieniem głośnej muzykologicznej monografii Adriana Thomasa Górecki, opublikowanej przez PWM (1998). O ile angielski autor, opisując w sposób systematyczny ewolucję języka i stylu kompozytora, koncentruje się głównie na prezentacji kolejnych dzieł Góreckiego, o tyle Pociej poszukuje przede wszystkim siły sprawczej owej ewolucji, docieka jej mechanizmów, przybliżając czytelnikowi muzyczną osobowość twórcy - jego indywidualność. Pociej wskazuje na antyschematyzm i antydogmatyzm postawy twórczej Góreckiego, na zakorzenienie Jego twórczości w muzyce, literaturze i naturze, na dialektyczne przenikanie się w jej obszarze Żywiołu (materii) i Ładu (formy). Owa dialektyczna jedność wyzwala - według Pocieja - nową wartość muzyki: wartość ponad-substancjalną. Autor definiuje ją jako wartość duchową: czas świecki staje się dlań czasem sakralnym, zaś wyzwolona przestrzeń w swoim perspektywicznym ujęciu odsłania symbolikę transcendencji. Ów metafizyczny aspekt muzyki Góreckiego - zdaniem Autora - najsilniej ujawniają takie dzieła jak Choros, Refren, Canticuum graduum, Muzyka staropolska, II Symfonia "Kopernikowska" i III Symfonia "Symfonia pieśni żałosnych". W końcowych rozważaniach Autor dookreśla - jako najbardziej wyrazisty znak "stylu osobistego" Góreckiego - stan brzmienia Jego muzyki, docierając do sformułowania swoistego paradygmatu "akordu Góreckiego", w którego odmianach i ewolucji zespalają się tożsamość i różnica, zmienność i stałość...